Trolltunga, czyli Język Trolla. Półka skalna w Norwegii, którą amerykański magazyn The Huffington Post uznał za najlepsze miejsce do zrobienia sobie selfie. I ludzie przylatują z całego świata, żeby na Języku Trolla stanąć i cyknąć zdjęcie. Poszliśmy i my. Po co? Po piękne widoki, skórę spaloną słońcem, odnowione i nowo nabyte kontuzje w nogach. Ach, no i po to zdjęcie, które niektórzy przypłacają łzami.

Czy było warto? Dziś twierdzę, że tak, choć miałam zupełnie inne odczucia w trakcie trekkingu… i jeszcze kilka dni po nim.

Trolltunga trekking

11 kilometrów w jedną stronę to niby nie tak dużo. Przy 900 metrach różnicy wysokości jest to trochę trudniejsze, ale wciąż do zrobienia. Skoro same zdjęcia zapierają dech w piersiach, a dziennie pokonuje tę trasę 500 turystów, to Trolltunga musi coś w sobie mieć. Pojechaliśmy więc ze znajomymi (którzy w Norwegii mieszkają) sprawdzić, co tak naprawdę kryje się za ekstra zdjęciami z Języka Trolla. Zaczęliśmy rano, ok. godz. 8. Samochód zostawiliśmy się na parkingu w Skjeggedal. Zaczynamy, wspinamy się po kamiennej, stromej ścieżce pokonując 1,5 kilometra i ponad 400 metrów wysokości (tory po dawnej kolejce są już całkowicie zamknięte i częściowo rozebrane, oficjalnie wdrapać się nimi już nie da, choć podobno wciąż są tacy, którzy to robią). Po wejściu na górę wydaje się nam, że gorzej być już nie może.W głowie mamy wszystkie blogi, które mówią, że potem jest już lekko, łatwo i przyjemnie, więc wspinamy się ze świadomością, że będzie już tylko lepiej. I na początku jest. Ale potem gubi się nam krem z filtrem (a słońce = żarówa), a kilka kroków dalej zaczyna się śnieg. I nie opuszcza nas już do końca. Warto zaznaczyć, że śnieg z trasy na Trolltungę zaczyna schodzić dopiero w drugiej połowie czerwca i robi to bardzo powoli. Idziemy zatem w śniegu i okazuje się, że najgorszy fragment dopiero przed nami. Bo strome, skaliste schody wcale nie są takie złe. Bardzo strome podejście w śniegu przez kolejne 300 metrów sprawia, że mam wrażenie, że przeszliśmy już z połowę trasy. A tu znak, że dopiero 3 km za nami… Dalej jest już lepiej. Wciąż góra-dół, góra-dół, ale nie tak stromo jak wcześniej. Potem długa prosta, całkiem nieźle się idzie jak na wydeptane dwa wąskie ślady w śniegu. Dochodzimy do kolejnej góry i widzimy zakręt. Myślimy: „to już za tym zakrętem, przecież tyle idziemy, na pewno pokonaliśmy już z 10 kilometrów”.

Ale nie! Widzimy znak, że przed nami kolejnych 7 kilometrów. 7! Nie jesteśmy nawet w połowie, a ja już mam dość. No ale idę, przecież się nie poddam, Język Trolla na mnie czeka. Przy ósmym kilometrze przeklinamy te piękne góry, którym zrobiłam milion zdjęć i zachwycam się ich pięknem na każdym kroku. Ale przeklinamy, bo źle się idzie w śniegu. Przecież teraz nie możemy zawrócić, większość trasy za nami, już tylko kawałek i będziemy stać na języku! Trolltunga wciąż czeka, a przynajmniej taką mamy nadzieję. Po 5-ciu godzinach, kilku przerwach i milionie przekleństw docieramy do Języka Trolla. A tam co? Kolejka do selfie na półce skalnej (!) i widok zapierający dech w piersiach!

Chwila przerwy i odpoczynku. Zaklinam, że ja tu zostanę – na pewno nie wrócę tą samą trasą, co przyszłam, choć wiem, że to niemożliwe. Trollltunga nie ma nawet zasięgu telefonicznego, a co dopiero jakaś winda, o której marzyłam! Jednak chwila odpoczynku i to cudowne, niedające się opisać słowami miejsce sprawia, że jednak będę mogła wrócić. Stajemy więc w kolejne do zrobienia sobie niezapomnianego zdjęcia na Języku Trolla – ulegamy presji zrobienia sobie „najlepszego selfie ever” i… jesteśmy gotowi, lub nie, do drogi powrotnej. Drogi, która wymaga tego samego zapału, co na początku. Tej samej kondycji. A niektórzy zwyczajnie nie wytrzymują. Mijaliśmy się kilkukrotnie z płaczącą dziewczyną, która nie dawała już rady. Nie dziwię się jej. Wróciliśmy spaleni słońcem (skóra schodziła mi nawet z uszu), z odnowioną kontuzją kolana Bartka i nową u mnie. Ale wciąż twierdzę, że warto.

Problem z Trolltungą polega na tym, że wszyscy idą do celu, którym jest Język Trolla właśnie. Nikt nie idzie dla samego trekkingu, pięknych widoków po drodze, przyjemności wspinania się i rozkoszowania widokami po drodze. Każdy idzie, bo Trolltunga. A cała trasa jest tak zjawiskowa, że warto rozkoszować się tą wędrówką, a nie tylko jej celem.

Trolltunga praktycznie

Gdybyście chcieli się wybrać na Trolltungę, to skorzystajcie z kilku naszych rad i nauczcie się na naszych błędach, bo po co macie je powielać? 🙂

Kiedy jechać?

Teoretycznie sezon trwa od połowy czerwca do połowy września. My byliśmy pod koniec czerwca i wciąż było dużo śniegu, co utrudniało trekking. Żeby mieć pewność, że śnieg nie będzie dodatkowo przeszkadzał w wędrówce, najlepiej wybrać się tam np. w sierpniu. Jeśli na trekking macie tylko 1 dzień, to trzeba go zacząć wcześnie rano – my zaczęliśmy ok. godz. 8 i na parkingu byliśmy po ok. 10 godzinach. Jak chcecie rozbijać namiot gdzieś na górze, to wtedy możecie sobie pozwolić na późniejszy start.

Co zabrać?

Dobre buty trekkingowe, krem z wysokim filtrem UV, dobre okulary przeciwsłoneczne i nakrycie głowy – wszystko tak samo ważne. Brak kremu i nakrycia głowy sprawdziliśmy na własnej skórze (dosłownie) i nikomu nie polecamy. Ważne też, żeby zabrać ze sobą wodę i cały czas się nawadniać oraz tyle jedzenia, najlepiej wysokoenergetycznego, żeby wystarczyło na cały dzień.

Gdzie spać? 

Niektórzy wchodzili na górę z namiotami i rozbijali się przy samej Trolltundze lub gdzieś niżej, na trasie. My pojechaliśmy na camping w niedalekim mieście Odda.

A teraz zapraszamy do galerii zdjęć, bo zdjęcia mówią znacznie więcej o tym pięknym miejscu niż słowa 🙂

Fiordy poza Norwegią

Ośnieżone, ostre szczyty (jak okolice Trolltungi) oraz fiordy to również z pewnością wizytówka Norwegii. Gdy kogoś zapytamy o ten kraj to pewnie pierwsze przyjdzie mu do głowy, to właśnie fiordy. Pamiętać należy, że tak urzekające krajobrazy fiordów zobaczyć możemy nie tylko w Norwegii, ale m.in. w… dalekiej Nowej Zelandii 🙂 Tam właśnie wybraliśmy się na rejs jednym z najpiękniejszych fiordów, jakie w życiu widzieliśmy – Milford Sound. Zachęcamy was do obejrzenia zdjęć i przeczytania naszej relacji z tego wyjątkowego miejsca.

Byliście na Trolltundze? Jak wrażenia? Podzielcie się nimi w komentarzach! Będzie nam też miło, jak udostępnicie znajomym ten wpis 😉

<

[ezcol_1third][/ezcol_1third] [ezcol_1third][/ezcol_1third] [ezcol_1third_end][/ezcol_1third_end] Jeśli zarezerwujecie lot, noclegi lub samochód za pomocą powyższych linków, my dostaniemy parę groszy. Waszej rezerwacji nie zrobi to różnicy, a my wprawdzie kokosów nie zarobimy, ale zawsze na jakiś obiad czy wino się uzbiera 🙂 Dziękujemy!