Semanta Santa, czyli Wielki Tydzień to zarówno w Ekwadorze, jak i w całej Ameryce Południowej bardzo ważny okres. Dla wierzących to okres przygotowań do Wielkanocy; okres zadumy, modlitwy oraz pokuty. Tę ostatnią wyraźnie widać podczas wielkopiątkowych procesji. Procesji, które potrafią wywołać ciarki na plecach. Dlaczego?

W Wielki Piątek, mieliśmy okazję uczestniczyć w Procesión Jesús del Gran Poder (Procesja Jezusa Wielkiej Mocy), która odbywa się w każdy Wielki Piątek od 1961 roku jednocześnie w dwóch miejscach w Quito: na południu i na Starym Mieście. Ta druga jest większa – bierze w niej udział ok. 200 tysięcy osób, zarówno idących w procesji, jak i oglądających. To jedno z ważniejszych wydarzeń Semana Santa w Quito.

W procesji podczas Semana Santa idą wierni, którzy chcą oddać hołd Chrystusowi. Idą Ci, którzy się modlą i szukają odpowiedzi. Idą Ci, którzy chcą odpokutować swoje grzechy. Wielu z nich idzie jako Cucuruchos i Verónicas; są również przebrani za Chrystusa, którzy dźwigają krzyż. Cucuruchos to ubrani w fioletowe szaty z charakterystycznym nakryciem głowy w kształcie rożka (cucurucho to rożek/stożek), spod którego widać tylko oczy (i to też nie zawsze). Cucuruchos to zwykli ludzie: pracujący, bezrobotni, chorzy i zdrowi. Idąc w pochodzie, wyznają swoje grzechy i proszą o przebaczenie i pokutę. Dlaczego mają zakryte twarze? Nie ze wstydu, ale dlatego, aby swe twarze i grzechy pokazać tylko Bogu. Verónicas z kolei to kobiety w woalkach, które symbolizują Weronikę ocierającą rany Chrystusa, a także wszystkie kobiety płaczące w trakcie jego Drogi Krzyżowej. Co ciekawe, równouprawnienie zrobiło swoje i, jak kiedyś Cucuruchos i Chrystusi to byli tylko mężczyźni, a kobiety mogły iść tylko jako Veróniki, tak dziś Pań w woalkach jest zdecydowanie mniej i z reguły są to kobiety starsze. Wiele kobiet i dziewczynek idzie w przebraniu Cucuruchos lub niosą krzyże. Niezależnie od wieku czy płci, możliwość wzięcia udziału w procesji jest dla większości z nich zaszczytem, wszak chcą pokazać triumf nawrócenia, siłę pokuty i moc przebaczenia. Ale czy dla wszystkich?

Procesja wywoła w nas bardzo mieszane uczucia. Ja, cały czas, miałam miękkie nogi i ciarki chodziły mi po plecach. Nie z ekscytacji, ale ze skrajnych uczuć, które mną miotały. Coś pomiędzy przerażeniem, litością, trwogą a szokiem. Trudno się patrzy na ból, który uczestnicy procesji sobie zadają. Z drugiej jednak strony, robią to na własne życzenie. W oczach niektórych widać było fanatyczną ekscytację, w innych żal, a jeszcze w innych ogromny ból – zarówno psychiczny, jak i fizyczny. Niektóre oczy prosiły o przebaczenie, a kolejne mówiły, że nie do końca wiedzą, dlaczego się tu znalazły lub pokazały znudzenie. Najtrudniej patrzyło się nam na niektóre dzieci w procesji. One nie tylko w niej szły, ale niosły ciężkie krzyże, miały korony cierniowe na głowach, lub jedno i drugie… Trudno nam było uwierzyć, że same chciały wziąć udział w tej męce, choć możemy się mylić… Może to wcale nie rodzice je zmusili, ale będąc wychowanym w przeświadczeniu, że udział w procesji to wielki zaszczyt, same chciały? Tego nie wiem, ale widziałam ich cierpiące oczy i serce mi się krajało… Upał (słońce dziś mocno przygrzewało), ciężki krzyż, kilometry (trasa liczyła ok. 4 km) bardzo wolnej procesji i kilka godzin jej trwania to nie jest coś, co w naszej opinii dziecko powinno robić. Ale nie my jesteśmy jego rodzicami, więc nie nam o tym decydować. Nie spodziewałam się, że obejrzenie tej procesji będzie tak mocnym przeżyciem i to bynajmniej nie ze względów religijnych. Przyznam, że momentami czułam się źle, robiąc zdjęcia. Tak, jakbym w jakiś sposób okradała idących w procesji z ich godności czy bólu. Jednak zwyciężyła racjonalność – w końcu to wydarzenie publiczne, w którym dobrowolnie  biorą udział. Nie wszyscy jednak wydawali się mieć jakikolwiek problem moralny. Uliczni sprzedawcy wszystkiego (lodów, wody, soków, owoców, parasoli czy… waty cukrowej) nic nie robili sobie z cierpienia czy wysiłku tych, którzy w procesji szli. „One dolar, one dolar, one dolar” przebijał się przez żałobny akompaniament orkiestry. W końcu biznes to biznes, dużo ludzi równa się możliwość większego zarobku… A zapewne wielu z nich chciałoby iść w procesji, ale potrzeba zarobku, aby wykarmić rodzinę wygrała… W końcu pieniądz rządzi światem.

Ten wpis miał być galerią z akapitem wprowadzenia. Akapit się rozrósł, ale galeria wciąż będzie! Zachęcam Was gorąco do obejrzenia całej (a zdjęć jest duuuużo), ponieważ procesja w trakcie południowoamerykańskiego Semana Santa to wyjątkowe wydarzenie.

UWAGA! Niektóre zdjęcia mogą się wydać drastyczne co wrażliwszym osobom.

Szukacie ciekawych miejsc w Ekwadorze? Zajrzyjcie na stronę o Ekwadorze na naszym blogu!

Jeśli chcielibyście zobaczyć, jak wyglądają obchody innych świąt religijnych w Ameryce Południowej, to koniecznie zajrzyjcie do Oli z bloga Pojechana i sprawdźcie, jak w La Paz w Boliwii obchodzone jest święto ku czci „wielkiej mocy” Chrystusa, czyli Fiesta del Gran Poder.

Co myślicie o takiej celebracji Wielkanocy? Wzięlibyście udział w procesji albo chociaż obejrzeli ją? Jakie jest wasze zdanie, podzielcie się z nami!

[ezcol_1third][/ezcol_1third] [ezcol_1third][/ezcol_1third] [ezcol_1third_end][/ezcol_1third_end] Jeśli zarezerwujecie lot, noclegi lub samochód za pomocą powyższych linków, my dostaniemy parę groszy. Waszej rezerwacji nie zrobi to różnicy, a my wprawdzie kokosów nie zarobimy, ale zawsze na jakiś obiad czy wino się uzbiera 🙂 Dziękujemy!