Wyjeżdżasz w podróż dookoła świata. Myślisz o tym długo, rozważasz wszystkie za i przeciw. W końcu, po długich namysłach decydujesz: tak, robię to! Bo wiesz, że musisz. Musisz spełnić to marzenie, inaczej będziesz żałować do końca życia.

Podróż dookoła świata, ale świetnie! Wszyscy zazdroszczą, w końcu nie każdy ma odwagę spełniać swoje marzenia. Ty też się cieszysz, ale wiesz też, że spełnienie tego (jak i każdego innego) marzenia ma swoją cenę. Tą ceną jest rozłąka z bliskimi. Tymi, których do tej pory widywałeś codziennie, co tydzień lub co miesiąc, ale zawsze regularnie. I jak masz im teraz powiedzieć, że wyjeżdżasz na rok, a może na dwa lata? Albo że nie wiesz kiedy wrócisz, czy w ogóle wrócisz? Jak ich do tego przygotować? Jak przygotować siebie?

Rozczaruję Was, bo chyba nie ma na te pytania jednej słusznej odpowiedzi. Ale mogę powiedzieć, jak zrobiliśmy to my. Jak już dojrzeliśmy do decyzji i ją podjęliśmy, to trzeba było o niej powiedzieć. Ale nie ot tak, jak Filip z konopi 2 dni przed wyjazdem. Nie wpisem na Facebooku, nie przez telefon. Osobiście, odpowiednio wcześnie i z odpowiednim przygotowaniem. Bo jakbyśmy nigdy nigdzie nie wyjeżdżali, a nagle sobie wymyślili podróż dookoła świata i na tydzień przed jej startem poinformowali o tym bliskich, to by chyba zawału podostawali.

O tym, że jeździmy, że ciągnie nas gdzieś coraz częściej i coraz dalej nasi najbliżsi wiedzieli od dawna. O tym, że marzy nam się podróż dookoła świata też wiedzieli. Być może nawet domyślali się, że ten dzień kiedyś nadejdzie i przyjdziemy powiedzieć, że wyjeżdżamy. W pewien sposób byli przygotowani. Bo nas znają, bo wiedzą co nam w głowach siedzi. I rozumieją, że musimy. Dlatego nie usłyszeliśmy pytania, czy przypadkiem na głowę nie upadliśmy, bo przecież normalni ludzie w naszym wieku biorą ślub, kredyt na mieszkanie i rodzą dzieci. A można było się takiego spodziewać. Usłyszeliśmy, że się cieszą. Że będą nam kibicować i nas wspierać. Że powinniśmy spełniać marzenia. Dokładnie to, co chcieliśmy usłyszeć. Kamień z serca.

A dlaczego nie powiedzieć tuż przed wyjazdem? Bo to kiepska niespodzianka. Nie daje możliwości oswojenia się z nową rzeczywistością, przyzwyczajenia do myśli, że głównym narzędziem komunikacji będzie komputer. Że nie będziemy na świętach. Człowiek już tak ma, że im więcej czasu ma na oswojenie się ze zmianą, tym lżej ją odczuje i łatwiej zaakceptuje. O podróży dookoła świata poinformowaliśmy bliskich ponad rok przed jej planowanym rozpoczęciem. Czy wystarczająco wcześnie? Mam nadzieję, że tak. Wszyscy się do tego przyzwyczajamy.

Wiemy, że będą tęsknić. My też będziemy. Ale to jest właśnie cena naszego marzenia. Świadomie decydujemy się na to, że będziemy ich widywać co najwyżej na Skypie i jesteśmy wdzięczni, że to rozumieją i akceptują. Wiemy, że to nie to samo, co wspólne obiady, spotkania raz na jakiś czas. Wiemy, że zapewne przyjdzie taki moment w podróży, kiedy będziemy tęsknić bardziej. Pomimo tego wiemy, że musimy pojechać. Musimy spełnić marzenie, żeby nie żałować i w przyszłości nie mieć poczucia, że nie przeżyliśmy życia w pełni, tak jak to sobie wymarzyliśmy w młodości.

Lepiej niż ja ujął to Henry David Thoreau w książce „Walden, czyli życie w lesie” i tym pięknym cytatem zakończę mój ckliwy wywód: „Chcę żyć pełnią życia, chcę wyssać wszystkie soki życia. Żeby zgromić wszystko to, co życiem nie jest. Żeby nie odkryć tuż przed śmiercią, że nie umiałem żyć”.

Podobało się Wam? Jeśli tak, podzielcie się tekstem i napiszcie, jak Wy informujecie bliskich o trudnych decyzjach, które podejmujecie!