Cadiz to kolejne miasto andaluzyjskie, w którym fajnie byłoby przez chwilę pomieszkać. Nie jest wyjątkowo zachwycające, nie ma czegoś, co sprawia, że serce bije szybciej. Jest przyjemne. Nie za wielkie, nie za małe.

Z każdej strony otoczone wodą (zatoką i oceanem), zielone. Ma plaże, starówkę z ciasnymi uliczkami, ciekawe muzea (miejskie, lalek teatralnych oraz sztuki współczesnej – pierwsze bardzo tanie, drugie i trzecie darmowe) i twierdzę położoną na półwyspie, do którego prowadzi wąska, długa droga. Widać stąd całe miasto, plażę i ocean, po polikach czuć smaganie wiatru. Na skałkach można się opalać w spokoju, bez tłumu innych plażowiczów, bo mało kto na te skałki schodzi. Po starówce można pobłądzić, przegryźć dobre tapas, a wieczorem wyjść do baru lub zjeść kolację na dachu kamienicy, prowadząc dyskusje i patrząc na miasto.

To właśnie te wieczory spędzone w świetnym towarzystwie naszych hostów z CS’u i ich znajomych sprawiły, że tak dobrze wspominam Cadiz. Bo o ile mniej przyjemnie robiłoby mi się na myśl o tym mieście, gdybyśmy nie poznali fantastycznej polsko-szwedzkiej pary. Jedyne, czego żałuję to fakt, że jakimś cudem nie zrobiliśmy sobie z nimi zdjęcia… Obfotografowałam całe miasto, czego dowody poniżej, a akurat ich nie… Będzie powód do kolejnego spotkania – może w Cadiz, a może gdzie indziej?

[ezcol_1third][/ezcol_1third] [ezcol_1third][/ezcol_1third] [ezcol_1third_end][/ezcol_1third_end] Jeśli zarezerwujecie lot, noclegi lub samochód za pomocą powyższych linków, my dostaniemy parę groszy. Waszej rezerwacji nie zrobi to różnicy, a my wprawdzie kokosów nie zarobimy, ale zawsze na jakiś obiad czy wino się uzbiera 🙂 Dziękujemy!